Kiedy pielgrzym wędrujący „drogą między trzema wieżami” mija tutejsze pola po żniwach, sady owocujące obficie i ogrody kwitnące jesiennymi barwami, dociera do wieży nad jeziorem. Osiecka świątynia pamięta czasy, gdy młyny pracowicie mieliły zboża na dobry chleb domowy. Neolityczne żarno w przedsionku pod wieżą pokazuje, że głód ciała pomagał w pracowitym przygotowaniu powszedniego pokarmu. Także trzy kamienie młyńskie świadczą o bogactwie duchowym i materialnym tutejszej społeczności.
Kamienie pierwszego ołtarza, odkryte przez archeologów, przywołują istnienie prostej kaplicy drewnianej, która powstała ok. 1300 r. dla mieszkańców grodu nad jeziorem Jamno. Ślady jej pożaru znajdują się pod górną warstwą fundamentów.
Gdy budowano najstarszą część kościoła ok. 1350 roku, czyli gotyckie prezbiterium z Barankiem na sklepieniu (od 2016 r.) cystersi z opactwa w Bukowie uczyli wiernych modlitwy i adoracji obecnego w cudownym chlebie Zbawiciela. Kiedy w 1398 r. biskup pomorski Mikołaj Bok wizytował w Koszalinie i okolicach, podczas Eucharystii w ówczesnej kaplicy wiejskiej doszło do incydentu upuszczenia komunikanta. Hostia podniesiona z ziemi nosiła znaki krwi. Po rozeznaniu okoliczności uznano to wydarzenie za cudowne i odtąd zaczęli przybywać do Osiek pielgrzymi z Pomorza i sąsiednich krain. Dlatego potrzebna była o wiele większa świątynia i do sklepionego prezbiterium dobudowano szeroką na cztery przęsła nawę z filarami. Kościół posiadał 4 wejścia dla sprawnego przemieszczania się uczestników uroczystości. To północne zamurowano w 1711 r. Masywna wieża zbudowana jako ostatnia część kościoła mogła służyć tutejszym gospodarzom i młynarzom jako spichlerz.
Odkryte w ostatnich latach miejsce święte, sacramentarium dla przechowywania Najświętszego Chleba i relikwii, było zamurowane w początkach reformacji luterańskiej (po 1535 r.), aż do ostatnich prac konserwatorskich w 2015 r. Także w zachodniej części kościoła odsłonięte w 2017 r. podobne sacraria na potrzeby liturgii chrztu św. I obsługi bocznych ołtarzy. O bogactwie kultu eucharystycznego świadczy fotografia relikwiarza – monstrancji (podobnej do tej „Jagiełłowej” w Poznaniu), która była obecna w Osiekach jeszcze na początku XX w. Ołowiane znaczki pielgrzymie, typowe w średniowieczu pamiątki osiągnięcia celu, roznosili po Europie goście osieckiego sanktuarium i przekazywali je sobie jako zaproszenie do wyruszenia w drogę. Ten Osiecki przedstawiał Chrystusa z Hostią w świątyni z trzema krzyżami.
Baranek nad głowami modlących się przy ołtarzu i przyjmujących Sakrament Eucharystii to paschalny Zwycięzca z chorągwią Zbawienia i księgą Objawienia z siedmioma pieczęciami. Wokół zwornika spinającego 12 elementów sklepienia wije się winna latorośl, która jest symbolem winnicy Pańskiej – Kościoła.
Ołtarz główny z Męką Pańską w centrum powstał ok. 1616 r., gdy Barbara Bugrin, wdowa po Wolfie Podewilsie ofiarowała 50 guldenów na jego postawienie. Przed podjęciem prac konserwatorskich i rekonstrukcyjnych w 2015 r., były już nieobecne figury Maryi i św. Jana pod krzyżem oraz Mojżesza z tablicami dekalogu i Dawida z harfą psalmisty. Alegoryczne figury cnót Umiarkowania z dzbanem elementów i przywrócenia na swoje miejsce. Szczęśliwym trafem znaleziono barwne rysunki ołtarza w rękopisie kroniki parafialnej, który przechowuje archiwum pomorskie w Greifwaldzie.
Ambona Osiecka jest po pierwszym, niezbyt udanym, etapie koserwacji. Pochodzi ona z 1662 r. i jest fundacją tutejszego rodu. Pośród renesansowej struktury widzimy figurki Chrystusa, Ewangelistów (brakuje Łukasza) i Apostołów. Nie przywrócono jeszcze inskrypcji biblijnych na balustradzie, a na podniebiu baldachimu czeka na powrót gołębica Ducha Świętego. Liczne maszkarony i hermy uzupełniają wczesnobarokowy wystrój tego miejsca głoszenia Słowa Bożego.
Chrzcielnica XVII-wieczna jest w bardzo złym stanie zachowania i czeka na ratunkowe i rekonstrukcyjne zabiegi konserwatorów.
Płyta nagrobna znajdująca się pierwotnie przed prezbiterium pastora Laurentiusa Doeringa, pochodzącego z Łaz (zmarł w 1716 r.) i jego małżonki rodem z Iwięcina, nosi mądrą inskrypcję: „W życiu pewnym fundamentem jest Ofiara Chrystusa”.
Materiały tekstowe zostały zaczerpnięte z książki „Droga między trzema wieżami” autorstwa ks. Henryka Romanika.
Barokowa ambona (1662) była w protestanckiej liturgii „ołtarzem Słowa Bożego”
Portal południowy dla ludu jest jedynym z czterech (pierwotnie) wejść do świątyni, dostępnej w epoce pielgrzymowania do Osiek dla licznej rzeszy pątników.
Zwornik sklepienia wita światłem jutrzennym – pozdrowieniem zmartwychwstałego Mesjasza.
Baranek nad głowami modlących się przy ołtarzu i przyjmujących Sakrament Eucharystii to paschalny Zwycięzca z chorągwią Zbawienia i księgą Objawienia z siedmioma pieczęciami.
Ołtarz ufundowany w 1616 roku znajdował się w prezbiterium na tle zamurowanego okna. Po jego odnowieniu i rekonstrukcji zajmie miejsce bliżej ambony.
Dawna kazalnica zamilkła i zanikły też biblijne sentencje, echo nauki Apostołów.
